athenas 04
O secretario de Estado para o deporte, Jaime Lissavetzky, promete. Nótaselle que lle gusta isto e incluso que entende. Unha das súas ideas para os vindeiros xogos céntrase en descubrir diamantes en bruto. Nunha caza de talentos. Soa ben. Pero xa que estamos de caza, eu elixiría outros obxetivos. Unha especie a extinguir e que altera o ecosistema do deporte en España. A dos paparazzi do deporte (Antena 3, Marca, As...) Hoxe entereime que a algún desta fauna ocorreuselle comparar a David Cal con Forrest Gump. A comparación non merece comentarios. Como dixo unha periodista da Ser parafraseando ó personaxe de Spielberg Tontos son os que din tonterías. Descoñezo a identidade deste iluminado. Aínda que seguro é un dos que tachaba de incompetentes ós deportistas españois nos primeiros días dos xogos para logo ter que tragarse as súas palabras. Por sorte a Cal o que se diga sobre el non lle afecta. Sobre todo porque se atopa moi distante de aquí. Nun lugar ó que chegou tras remar contracorrente. Empuxado unicamente polo seu motor. Unha máquina que funciona a base de tranquilidade e que o levou ata un paraíso onde non atopa a ningún español. Ó olimpo do deporte.
Contan as lendas que as terras de Finisterre foron o berce de grandes heroes. Mitos celtas como o de Breogán ou demáis familia. Dese pasado esplendoroso aínda hoxe hai probas palpables. Algunhas de primeira man no caso do mitolóxico presidente deste santo país. Outras son evolución da especie nas que se observan rasgos propios daqueles superhomes. A forza, a resistencia, a sabiduría. Por exemplo en Iván Raña.O heroe da actualidade, o home que debe consegui-la primeira medalla dourada para esta nación. Xustamente foi unha medalla o que puxo en contacto ós dous mitos deste país. Ó evolucionado e ó primate. Ó heroe e ó tirano. A Raña e a Fraga. Foi o ano pasado durante a entrega de medallas no día da patria. Creo que a Iván entregáranlle unha de bronce(as de ouro estaban reservadas para heroes coma Cascos). No momento da entrega Iván descubriu a clave de D. Manuel. O segredo que o convirte en invencible. Decatouse de que todo se baseaba na unidade do equipo. Neste caso nun rabaño de caciques coa única idea de protexer ó seu líder, ó cabalo gañador. Tomou boa nota e trasladouno ó triatlón. Mañá Raña presentarase na saída con dous fieles escudeiros, coa única misión de protexelo ata o segmento de atletismo. A partir de ahí Iván debe sacar o celta que leva dentro.Correr por él, por Ordes, por Galicia. Entón cruzará a meta e rodearano coa bandeira do seu país. Branca cunha franxa azul. Sorte Iván.
Pulso el mando sin control. En la primera se escucha un grito tan repetitivo como emocionante. ¡Paró David! En la dos Eliseo va crecido a punto de coger a los keniatas. No soy capaz de elegir entre dos entregas de caviar deportivo. Cambio sin parar. De repente miro a Barrufet corriendo al lado de un etíope y a Penti parando un penalti. Quiero controlarme pero no puedo. Athenas me está volviendo loco. Un estado mental que está triunfando en estos juegos. A Llaneras se lo llamaron algunos cuando abandonó la carretera por el velódromo. Razones no les faltaban. Sobre todo conociendo el excétrico carácter de Joan. Una locura que Llaneras ha sabido reflejar en su forma de correr. Su actuación de hoy es digna de un poseso. Ataque tras ataque. Excelente. Lo de Loco en Argentina es un apodo tan común como últimamente los fracasos futbolísticos. A Bielsa el mote se lo pusieron con cariño. Después del Mundial de Corea y Japón muchos quisieron colocarle la camisa de fuerza. Los locos eran ellos. Del que no se conocía todavía su lado irracional era de El Guerrouj. Igual de desconocido que resultaba para él un oro olímpico. Hoy Hisham se ha desmelenado. Primero mostrando por fin su poderío en unos juegos. Luego celebrando como un loco el añorado triunfo. Athenas se ha convertido en un manicomio. Bendita locura.
null
Un policía griego ha muerto hoy en Athenas. Estaba practicando un juego donde la derrota es demasiado cara. La ruleta rusa. Una práctica que no se comprende ni tan siquiera tras presenciar una jornada de doma clásica, una modalidad tan respetable como aburrida. Si el COI se está planteando eliminar alguna prueba, el baile de los caballos tiene todas las papeletas. La ruleta rusa por ahora no se encuentra dentro del programa olímpico. Aunque hay pruebas con cierta semejanza. Especialidades donde la victoria parece depender excesivamente de la suerte. A Gervasio Deffer siempre le ha gustado vivir al límite. Realizando saltos imposibles para personas de carne y hueso. Después de su victoria en Sidney, Gervi decidió desafiar también a la lógica del deporte.Caminó durante dos años por la delgada línea que separa al campeón del fracasado. Quiso demostrar que él era diferente a los demás. Dejó de lado el manual del atleta. Descuidó su preparación, engordó de manera espectacular, dio positivo... Entonces Deffer sintió miedo. Dudó de si mismo por primera vez. Por suerte para él abrió los ojos a tiempo. Sin que nadie recordara quien era, aquel chaval malcriado de la periferia de Barcelona llegó a tiempo a su cita. Delante de él un potro, un revólver cargado. A sus rivales le ha temblado el pulso cuando lo han tocado. A Gervi no. Él es un tipo duro.
Hamilton é un tipo moi sensible. Tivo que abandonar o Tour hundido pola morte do seu can. Trala súa particular vinganza en Athenas, no medio dunha explosión de cansancio e emoción, repetía extenuado unha soa frase. Quería estar coa súa muller, que alguén fixera o favor de avisala. A Paquillo hoxe pasoulle algo parecido. Despois de cruzar a meta unicamente era capaz de lembrarse da súa parella. Neste caso deportiva. Do seu adestrador, Manuel Alcalde.Unha relación que ía máis alá do deporte. Alcalde era o pai que necesitaba un neno prodixio como Paquillo, o diamante en bruto co que soña todo adestrador. Xuntos formaron un tándem que estaba recolocando a Granada coma capital dun reino. O da Marcha. A Alcalde a vida descalificouno de súpeto. A Paquillo nese momento entráronlle ganas de retirarse. Soamente a súa raza impediulle levantar os pés do chan para sempre. Conchita é boa conocedora desa tentación. Do desexo de abandonar. E moitas veces faino realidade. No medio dun partido a tentación supéraa e ela vaise. Ningúen se dá de conta máis a que queda xogando non é Conchita Senón a súa sombra. Sen embargo nestes xogos a sombra de Conchita é outra. A dunha experta en parellas chamada Vivi Ruano. Unha tenista extraña á que nadie viu nunca soa. Será porque vale dobre.
Naomi Campbell fue una de las últimas relevistas olímpicas. Sus méritos deportivos son de sobra conocidos. Famosa, guapa y con estilo. Valores que desaparecieron de Athenas en el momento que Naomi entregó la antorcha. Desconozco al sujeto que pensó en la top model como símbolo de unos juegos. Seguramente él no conozca a Ekimov. No importa. Ekimov tampoco conoce a la Campbell. Al ciclista ruso le falta tiempo para esos asuntos ociosos. Lleva veinte años sin coger vacaciones. Levantándose verano e invierno antes de que salga el sol. Un proletario del ciclismo. Un fanático del comunismo aplicado al deporte. Un movimiento que en estos juegos ha tomado el poder. Paradójicamente de la mano de un americano. A Phelps si le hablas de Marx o Lenin es posible que te pregunte por qué calle nadan. Quizás si conozca a Ekimov. El ciclista que se cruza todas las mañanas cuando él se dirige a abrir la piscina olímpica.
En España un grupo de proletarios se han convertido en el abanderado. La prensa se empeña en presentarlos como capitalistas. Si Dream Team por aquí, que si generación de oro por allá. Se habla de que como buenos capitalistas tienen Gasolina-dependencia. Sin embargo partido a partido demuestran ser un equipo de currantes. Como por ejemplo Garbajosa. Un ala-pivot sensacional que juega como es. Grande pero por fuera de la zona, lejos de los focos. Un gigante desconocido.
Aunque el título lo haga pensar, hoy no voy a hablar de música. Sinó del descubrimiento más importante en lo que va de juegos. Una especialidad deportiva que todos hemos probado. La primera toma de contacto se produce en una verbena. En una caseta de tiro. Una experiencia de la que casi nadie sale satisfecho. Te sientes ridículo fallando un disparo a cinco centímetros del palillo.Quizás sea esto, la vía de acceso, lo que impida a esta modalidad de tiro expandirse en la sociedad. El fracaso en en encuentro con el doble trap, no significa que uno lo abandone. Todo lo contrario. Se trata de una actividad tan común como recomendable. Explicaba la medallista española cual era el secreto antes de competir. Visualizar el objetivo y sin pensar dispararle. Soñar con reventarlo. La parte del doble trap que todos practicamos diariamente.Ver en los platillos algo que nos desagrada y hacerlo desaparecer. Desconozco a quien puede odiar tanto la tiradora española para acertar también en la práctica. Aunque si los gimnastas se dedicaran al tiro, seguro que tampoco fallarían demasiado. Su secreto sería visualizar en los platillos la cara de un juez. Esos personajes sin escrúpulos, capaces de examinar y destrozar en segundos el esfuerzo de toda una vida. Francotiradores de sueños.
O COI está estudando reformar a lista de probas olímpicas. Un dos criterios que se usa para valorar son as audiencias televisivas. Segundo isto non sería de estrañar que os dirixentes olímpicos rescataran unha competición da antiga grecia. A loita clásica. Modalidade semellante ó actual Todovale. Pelea sen regras na que non se gaña ata matar ó adversario. Unha proba que resultaría máis morbosa cun reality show e simbolizaría o espírito que reina nos días previos a Athenas.
No movemento olímpico desatouse a febre do ouro. Semella que todo vale con tal de conseguir o preciado metal. Ós membros do COI o ouro que máis lle chama é o das moedas. Sen embargo tampouco lle fan un feo a viaxes, becas para os fillos ou demáis regalos. Os deportistas prefiren o ouro puro das medallas. Aínda que a finalidade é a mesma. Fundir os colgantes para convertilos en dólares. O camiño preferido para chegar a este particular El Dorado é o máis curto. Pero tamén o máis perigoso. No momento no que os multan todos afirman que a culpa non é deles. Alguén lles indicou este camiño porque eles descoñecían o terreo. Mentres a policía pregunta quen foi, unha caravana de coches de luxo segue o seu camiño. Sen que ninguén os mande parar. Na dirección contraria ó espírito olímpico. Con rumbo a Athenas.
Estiven onte botando contas. Calculei que o normal será que viva oitenta anos. Despois dividín entre catro. Vinte. Serán os xogos olímpicos que poderei presenciar. Parecen moitos mais pensándoo ben non son tantos. Vinte son os anos que teño e cada día me pregunto porque atallo me metín para chegar a eles. Se lle resto os cinco xa disputados, só me quedan quince. Analizando as contas de TVE, contando con que algún día terei que traballar, cos viaxes do inserso...Non esaxero, pero éstes poden ser os meus últimos xogos olímpicos. Polo menos tumbado no sofá. No meu particular olimpo.
Antes de someterme a longas sesións televisivas, creo que é necesaria unha certa reflexión. Marcarse unhas pautas para seguir os xogos. Porque tras doce horas diarias tumbado no sofá corres o perigo de perder a túa independencia mental. Convertirte nun fanático, nun ultra. Así que decidín elaborar unha táboa de dez principios. Todos eles co fin de ser o máis obxetivo posible. Dez mandamentos que se poden resumir só nun . Amarás o deporte sobre tódalas cousas.
1. A representación do meu país confórmana 16 deportistas. O seu abandeirado é o palista Alfredo Bea e as súas estrelas son Iván Raña e David Cal
2. Tódolos deportistas parten coa presunción de inocencia. Se un dá positivo é porque o resto son aptos.
3. O torneo de fútbol ten unha relevancia comparable cun Mundial. Se é tan fácil gañalo, ¿entón porque España ou Francia non foron capaces de clasificarse?
4. Os deportistas, sobre todo os españois, compiten para si mesmos non por un país. Os triunfos e as derrotas son unicamente deles.
5. Os deportistas que dan positivo son tramposos. A expresión drogadicto é pecado.
6. A selección española de ciclismo é un Dream Team da bicicleta. Gañar unha medalla depende demasiado da sorte.
7. A cobertura dos medios españois nos xogos só pode denominarse como ultranacionalista. A súa información non reflexa a grandiosidade destas citas.
8. Tódalas especialidades olímpicas son igual de complexas. O valor das medallas é idéntico.
9. O mellor deportista da actualidade non disputa estes xogos. Lance Armstrong non correrá, decisión incorrecta.
10. Por moitas medallas que gañen, os deportistas españois seguirán dispoñendo de trinta segundos en cada telexornal.